Isa sa pinakamahirap gawin ay ang magsimula. Ang katumbas kasi ng pagsisimula ay ang pagpapatuloy hanggang makarating ka sa dulo. Halimbawa na lamang ngayon, matagal ko nang gusto na magsulat upang maibahagi ang aking mga karanasan at kaisipan. Naiisip ko kasi na ang bawat araw na ibinibigay sa ating ng Panginoon ay may dulot na aral. Kaya napakahalaga na maitala ang mga kaganapan na nangyayari sa ating buhay o sa ating paligid. Bago magsimula ang isang tao, maaari na siya ay may plano o may ginagawang paghahanda. Hindi naman ito mali sapagkat sa pamamagitan nito nagkakaroon ng panahon ang tao na mag-isip patungkol sa kung paano siya magsisimula. Tinutulungan din nito ang tao na suriin ang mga bagay na dapat niyang isaalang-alang. Ang hindi maganda ay ang walang pag-usad, yung hanggang paghahanda at pagplaplano na lamang. Tandaan natin na ang panahaon ay lumilipas at ang oras ay hindi humihinto. Kaya hangga't maaari ay magkaroon nawa ng kahandaan sa sarili ang bawat isa at maglaan ...
Whenever I write, I always consider the language I should use. Growing up in a colonized nation (the Philippines), it is kind of hard to have the so-called “originality”. From language, culture, songs, and clothing, just to name a few, almost all of it is influenced by nations that colonized us in the past. It is confusing to know who we really are as Filipinos. But what I realized now is that I should embrace the present and always be true to what I do and speak. As long as I do not forget to speak our native language (Filipino) and keep trying to use the dialects (Ilocano and Bolinao) I grew up with, even though I am not fluent and trying hard, I believe this will smooth out in its proper time. Maybe in the long run, you will notice that my output will be written in mixed language. Speaking out on this matter helps me to be more authentic. Based on my experience, there were times when I could easily express myself in English and sometimes in Filipino. The most important thing here is...